Sekrety Kondrakaru

Wilhelminka

[To to, co wymyśliła nasza genialna Kajet na poprzednim forum *:]
Czarodziejki znajdowały się w Kwaterze Głównej. Przybyły tam, aby porozmawiać i pomóc Irmie w lekcjach. Postanowiły powspominać stare, dobre czasy i użyć do tego portalu. Ich uwagę przykuło jednak dziwne zachowanie We. Stworzonko podskakiwało i nieudolnie usiłowało odstraszyć Czarodziejki od portalu. Magiczne urządzenie zamigotało fioletowym blaskiem, aby za chwilę ukazać migawki z walk, które dziewczyny stoczył z Phobosem i jego sługami, a następnie zamieniło się w... lustro! Ale oprócz odbicia Strażniczek i Orube pokazało także... Cedrika! Przerażone dziewczyny odwróciły się... nikogo tam nie było...

- Co!? C-co to było...? Widziałyście to, co ja!? - zła i zdenerwowana Will wbiła przepełnione strachem, brązowe oczy w przyjaciółki - To był... to... Cedric! - słowa ledwo przechodziły jej przez gardło. Była roztrzęsiona i czuła, że potrzebuje wsparcia przyjaciółek i Serca.

Kajet

[ *zakrztusiła się* Genialna?! Co to, to nie.]

Przerażona patrzyła na Will, potem na portal. Podbiegła do niego i dotknęła delikatnie miejsca w którym pojawił się Cedrik. Rozejrzała się i czuła że łzy pchają się jej do oczu.

Wilhelminka

Will uspokoiła się, jej wzrok zatrzymał się na najstarszej w grupie, Orube. Dziewczyna czuła, że przyjaciółka jej potrzebuje.
- Orube... Ja wiem, że jest ci ciężko. Jesteśmy z tobą! - powiedziała i oparła rękę na ramieniu wojowniczki. Skupiła wzrok na reszcie i zdecydowanym już tonem dodała. - Nie ma na co czekać. Odpowiedź dlaczego to się stało da nam tylko Wyrocznia. Idziemy! - wyciągnęła przed siebie rękę, którą otoczył przyjemny i znany blask, a po chwili zamigało nad nią Serce. - Serce Kondrakaru! Zabierz nas do drugiego domu! Do twierdzy Kondrakaru!

ŻABA

Dziewczyny znalazły się w Kondrakarze. Taranee momentalnie przemieniła się, tak jak reszta dziewczyn. Skłoniła głowę przed Wyrocznią i jak zwykle dała znak Will żeby przemówiła.

Wilhelminka

Will wyprostowała się, zatrzepotała skrzydłami i wyszła na przód, aby zacząć wypytywać Wyrocznię o to, co się wydarzyło. Wyprzedziła ją jednak przyjaciółka, która znana ze swej niecierpliwości wypaliła prosto z mostu z najważniejszym pytaniem. Will cofnęła się i wlepiła wzrok w zbliżającą się Yan Lin.

ŻABA

Taranee wzruszyła ramionami.

Kajet

Spojrzała na Yan Lin, zbliżyła się do niej i delikatnie skinęła głową, po jej policzku poleciała łza.

Phobia

- Czego płaczesz, Strażniczko?! Wyprostuj się, podnieś wysoko głowę, jakieś minimum dumy musi być! - *i w ogóle - co to za pomysł, żeby pisać bez dialogów?!* krzyczał zdenerwowany Endarno, podnosząc energicznię rękę do góry, jakby trzymał w niej bicz - a rzekomo pomogła mu stosowana terapia i podawane przez Yan Lin środki farmakologiczne. Otworzył usta, by kontynuować swój monolog, lecz tylko podwyższyło mu się ciśnienie i zaczął głośno kaszleć, przeklinając wszystkich (to jest, swoich podwładnych w Mglistej Wieży).
Yan Lin westchnęła ciężko. Przy takiej eskalacji jego zachowań, nikt z Bractwa nie ma szans dożyć końca tygodnia.

Calastegia

-Ależ, nie mój drogi przyjacielu. Nie ma powodu do nerwów. Pamiętaj o swoim zdrowiu.- powiedział Wyrocznia swoim spokojnym i opanowanym głosem.
Zabrał ręke z ramienia Endarno, a jego ruchy były tak spokojne, że aż wolne.
-Czy mógłbym wam w czymś pomóc Strażniczki? Jak sądze przybyłyście po radę. Więc mówcie, a ja będę słuchał.- dodał po chwili, a Endarno myślał, że zaraz zacznie medytować.

Nefrei

-Tak Wyrocznio! Przyszłyśmy prosić o pomoc, a właściwie o odpowiedź! Co się dzieje? Dlaczego nasz portal źle zadziałał? Widziałyśmy nasze odbicie i odbicie kogoś kogo dawno już nie ma! Cedrica! - powiedziała Cornelia.
- Nie pozwolę aby przy mojej twarzy pojawiała się twarz jakiegoś jaszczura! Phi.. - dodała zdenerwowana.

Wilhelminka

- Cornelia! - zganiła przyjaciółkę Will, a po chwili szepnęła jej do ucha - Wiem, co myślisz o Cedriku, ale powinnyśmy teraz wspierać Orube! - po czym podeszła kolejny krok do przodu, spojrzała na Wyrocznię, potem Endarna i powiedziała - Jesteśmy zdenerwowane, znowu dzieje się coś złego. Przybyłyśmy, po konkretne odpowiedzi i bardzo proszę, abyście wyjaśnili nam wszystko. Mianowicie, chcemy wiedzieć dlaczego portal nas zawiódł i pokazał nam Cedrika no i oczywiście czy... czy czeka nas kolejna misja? - po czym cofnęła się i spojrzała ze współczuciem na cierpiącą przyjaciółkę.

Kajet

Otarła spadającą łzę, patrząc twardo na Endarno, to na Wyrocznie zacisnęła pięść.
- Czy On żyje?! - niemalże wrzasnęła.

Nefrei

Orube, nie miej mi tego za złe... Ja na prawdę Cię rozumiem. Wiem jak to jest się zakochać a potem... ehh... zresztą .. - westchnęła Corny..

Calastegia

-Wszystko w swoim czasie.- przystopował trochę Wyrocznia i spojrzał na Will.
-Muszicie patrzeć poza to co widać.- dodał po chwili, co jego zdaniem miało oznaczać bardzo mądrą radę.

Nefrei

Och, Wyrocznio. A coś więcej? Jak mamy rozumieć tę radę? - zapytała Cornelia.

Phobia

- Że co ty znowu mówisz?! - wrzasnął Endarno - najwyraźniej nie rozumiejąc powagi sytuacji - gdy dotarła do niego myśl wypowiedziana przez Wyrocznię (a trzeba przyznać, iż trochę to trwało.) - Poza to, co widać, chyba oszalałeś! Mnie powiedziałeś wczoraj dokładnie to samo, pało. - Krzyczał wymachując rękoma niczym mały, rozwszeszczany bachor, po czym zaczął się krztusić.

Calastegia

-Nie denerwuj się drogi przyjacielu. Pszczoły żyją w stadach i robią dla nas drogocenny miód.- wyjaśnił mądrze i spojrzał na Strażniczki.
-Musicie widzieć coś poza tym co widać. Musicie to zrozumieć same.- oświadczył składając ręce jak do modlitwy.

Kajet

Mimowolnie uśmiechnęła się słysząc Endarno. - Poza tym co widać? Niczego lepszego Wyrocznia nie wymyśli? Czy on żyje? - powtórzyła.

Nefrei

Och.. No to chyba pora wracać... Dziękujemy za radę Wyrocznio. - powiedziała Cornelia, po czym odwróciła się w stronę Will.

Phobia

- Nie, wyszedł z kostnicy - sarknął Endarno, wywracając oczyma. Nie znosił tych spotkań z ciężko kapującymi Strażniczkami, wystarczyło mu to, iż jego podwałdni byli tacy. - Cieszcie się, że w ogóle coś powiedział. To już jakiś postęp. Jak na jego poziom, to i tak bomba.

Kajet

Podeszła do Endarno, i gdyby nie to kim był, walnęłaby mu w twarz
- Zamknij się - syknęła. - Nic nie rozumiesz.

Calastegia

Wyrocznia zamknął oczy, a po chwili otworzył je, a w jego oczach gościł przerażenie. Zaczał biec przed siebie i niestety trafił w ścianę. Uderzył w nią z impetem. Natychmiast, niemal wszyscy zebrani ludzie podbiegli do leżącego Wyroczni.
-Widzę step otoczony pierścieniem ognia!- wyszeptał niemal, a gdy zobaczył podchodzącego Endrano stracił przytomność.

Phobia

- Stary... - Endarno stuknął Wyrocznię swa razy w głowę rękojeścią bata, darując sobie na razie puste dysputy z tą uwstecznioną Strażniczką. - Hm... - podrapał się po głowie. - Miał wizję i się z nią utożsamił. - stwierdził, odwracając się w stronę Strażniczek. - Zdenerwowałyście go.

Kajet

Zaśmiała się instynktownie po czym podbiegła do Endarno.
- Też bym zemdlała. - powiedziała spokojnie. - Zobaczyć Ciebie? Współczuję mu. -spojrzała na Wyrocznię.

Ell

Złowieszcze syczenie dochodzące z małego kociołka - zwiniętego Strażnikom, jak wszystko inne - rozdzierało ciszę panującą w ciasnej celi.
- Ludmoore, poospiesz się - ziewnął Frost.
- Widać, że nie znasz się na alchemii - mruknął Jonathan*. - Eliksirów, szczególnie tych roztapiających magiczne kraty, nie robi się na szybko.
Fobos przewrócił oczami ze zniecierpliwieniem.
- Nie mamy czasu - ponaglił kolegę. - Jak Endarno wychodził godzinę temu, to powiedział: - odkaszlnął i zaczął mówić nieprzyjemnym, chropowatym głosem, idealnie naśladując Najwyższego - "Teraz muszę wyjść do Kondrakaru, ale jak wrócę, to ci nogi powyrywam" - pokręcił głową. - A ja jakoś wolę się nie przekonywać, czy mówił dosłownie, czy w przenośni, a jeśli tak, to co ta przenośnia ma oznaczać.
Jonathan już miał rzucić mu jakąś złośliwą uwagę, gdy nagle zauważył, że żółto-zielona ciecz zaczyna zwiększać swą objętość i wypływać z kociołka w iście makabrycznym tempie.
- Oj...

*Kiaan, nie masz nic przeciwko?

Wilhelminka

-Nie, nie, nie! Co tu się u diabła dzieje? Jakiś cyrk!? Odnoszę wrażenie, że nikt nie rozumie powagi naszej sytuacji! Zagadki, wciąż te zagadki! I te wasze głupie uwagi! Mam dość i żądam odpowiedzi na nasze pytania! I możecie mi wierzyć, że nie opuszczę twierdzy dopóki nie usłyszę, czy coś nam gro... - stróżka migoczącej, fioletowej magii otoczyła niespodziewanie Will. Dziewczyna nie wiedziała, co się dzieje. Wysunęła rękę przed siebie, aby przywołać Serce, ale kiedy tylko pojawiło się ono nad jej dłonią dziwna, mroczna siła uderzyła w dziewczynę, odbierając jej siły i kryształ. Straciła przytomność.

Lena

-Jezus Maria, co się stało!?- Irma przykucnęła obok rudowłosej przyjaciółki.

Kajet

Odwróciła się. - Will?! -spojrzała na Endarno - Jeszcze Ci się odpłacę. - pobiegła do przyjaciółki.

Kianae

~*Nie mam, nie mam. XD

Ehm... Chyba jednak najpierw trzeba było dodać marchewkę, a potem wyciąg z suszonej mandragory, myślał gorączkowo John, patrząc się na rozlewający się po celi eliksir. Postanowił nie odpowiadać na gorączkowe pytania Phobosa i Frosta pod tytułem: co się dzieje, debilu?!, starając się jakoś opanować sytuację.

Ell

Wielki wybuch sprawił, że Kondrakar zadrżał w posadach.
- Ups.
Fobos popatrzył z niedowierzaniem na Jonathana, a potem dookoła siebie. Mglista Wieża wyglądała jak Warszawa po Powstaniu. Ewentualnie Berlin po Hitlerze.
- "Ups"? - popatrzył na alchemika z rosnącą wściekłością. - Właśnie zrobiłeś z Mglistej Wieży Hiroszimę i stać cię tylko na "ups"?!
Nie zastanawiając się dłużej, skoczył koledze do gardła.
Frost jednak poczuł się w obowiązku pomóc.
- Dlaczego się wściekosz? -spytał, łapiąc księcia za kołnierz. - Przeca wszystko jest w porządku. Tak, jak żeśmy chcieli.
- W PORZĄDKU?! - Fobos nie dowierzał własnym uszom. - W PORZĄDKU?! Jak Endarno to zobaczy, to mnie pokraje i posoli! Albo gorzej! On... on... ale zaraz, dlaczego mnie?! Ty to zrobiłeś! - wrzasnął, wskazując na wystraszonego Ludmoora. - To twoja wina, ty... ty... - nagle się zreflektował. - Ale... Jeśli zaraz się stąd ulotnię... to może...
- Zmywamy się - rzucił Cedric, wstając z gruzów i idąc w kierunku horyzontu. Sam nie wiedział, gdzie dokładnie mają iść, ale jedno było pewne: im dalej stąd, tym lepiej dla nich.